Ο κύριος Πρόεδρος

Φίλος μου παρατήρησε
ότι καλά δεν κάνω
ν' αποκαλώ ως Πρόεδρο
τον κύριο Αλαβάνο.

«Την Προεδρία έδωσε
μαζί και όση τσίπα,
στον νεαρό πολιτικό
που τονε λένε Τσίπρα».

Είπε το φιλαράκι μου
μ' ένα κρυφό γελάκι,
όμως το μάτι σπίθιζε
σα να τανε γεράκι.

Δεν τονε παρεξήγησα,
γνωστός κι ως «Μεταξάς»
ήτανε πάντα οπαδός
της άκρας δεξιάς.
(Εμ υπάρχουν κι αυτοί, πως να το κάνουμε)

Χωρίς πολλές περιστροφές,
μια και πολλά ξεχνιούνται,
εξήγησα πως είθισται
οι τίτλοι να τηρούνται.

«Οι ισόβιοι τίτλοι ειν' τέσσερεις
σαν άκουσμα καμπάνας:
Του δικηγόρου, του γιατρού,
προέδρου και πουτάνας».

Άλλωστε είναι εύκολο
ώστε να μη ξεχνιέται,
ο τίτλος που επίσημα
για μια ζωή φοριέται.

Αν γύρω σας κοιτάξετε
θα δήτε χωρίς κόπο,
ποιοί είναι για ισόβια
σ' αυτόν εδώ τον τόπο.

Πως γίνατ' έτσι, παιδιά;

* * *
«Το βήμα το επόμενο
θα είναι να σκοτώσουν,
αγώνας πια δεν γίνεται
αθώοι αν δε πληρώσουν»

* * *

Νομίζω ότι έγινα,
χωρίς και να το θέλω
μάντης κακών στο τόπο μας,
σ' ετούτο το μπουρδέλο.

H «Πρόοδος» εχτύπησε
του μιστερ Αλαβάνου
δυο μεροκαματιάρηδες
στη Σαλονίκη επάνου.

Και τόση έχει συνείδηση
ο Πρόεδρος, μα τόση,
που μια κουβέντα ανθρωπιάς
δεν βρήκε να αρθρώσει !

Δυο φύλακες ταλαίπωροι
πληρώσανε τη λέζα,
και πάλι τύχη είχανε
που δεν εμείναν τέζα.

Το μαύρο άσπρο έκανε
ο μιστερ μεσ' τη γυάλα,
που 'μεις τον περιμέναμε
να μας ειπεί για άλλα.

Να μας ειπή για ανθρωπιά
για τους καημένους ξένους,
που τόσο υποφέρουνε
στο τόπο αυτό του μένους.

Να μας ειπή γι ανθρωπισμούς
και για τους φασισμούς,
τη ώρα που «λεβέντες» του
χτυπάνε τους φτωχούς.

Και μη μου πείτε τώρα δα
ότι καιροσκοπώ
και πως οι «ιδεολόγοι» του
έχουν καλό σκοπό.

Και να προσέχουμε καλά
μη πούμε «ταραξίες»
και μας οικτίρει λέγοντας
πως μείναμ' απ' αξίες.

Θα σας ρωτήσω φίλοι μου
και πείτε μου αλήθεια,
γιατί το πράγμα έμεινε
και καίει μες στα στήθεια

Να είναι άσχετος αυτός
με κείνα τα αλητάκια
που χτύπησαν ως θάνατο
τα δύο φτωχαδάκια;

Αλέκο μου μεγάλωσες
μες στο πολύ το χρήμα,
γι αυτό σου είν' αδύνατο
να ξεχωρίσεις κρίμα.

Όπως και νάχει Πρόεδρε
δεν ξέρεις άλλο τι
απ' το να κάνεις τ' όνειρο
μικροπολιτική.

Το κόμμα σου εξέθεσες
με τις ακραίες τάσεις,
αφού το άδικο δε θες
να το καταδικάσεις.

Δεν έχεις πλέον τίποτα
στο κόσμο να προσφέρεις,
άλλο από την κάλυψη
φονιάδων που παρέχεις.

Αφού αρνείσαι το καλό
να πεις και να το πράξεις,
δεν σου αξίζει σ' έδρανο
του βουλευτού να κάτσεις.

Γι αυτό σου λέω Πρόεδρε
γρήγορα παραιτήσου
και γύρισε στο σπίτι σου
ήσυχα και κοιμήσου.

Πάρε τα λεφτουδάκια σου
και τράβα στη Χαβάη,
και άφησε τον Έλληνα
τα ζόρια να τραβάει.

Έτσι κι αλλιώς στη χώρα μας
να δώσεις δε μπορείς,
αφού τη βία διάλεξες
για να συμμεριστείς.

Και τη δημοκρατία μας
στο στόμα σου μη παίρνεις,
γιατί σαν Παπαδόπουλος
κι εσύ θα τη μιαίνεις.

Δέρνετε, δέρνετε όλο κάτι θα μείνει

Τον πρύτανη τον δείρανε
κι αυτός κατέπεσ' άπνους,
ενίκησε το κίνημα,
τους ήρωές σας νάτους.

Το 'πε κι ο πιτσιρίκος μας
μέσα απ' αντιφάσεις,
έτσι γινήκαν Μάηδες
κι άλλες αναταράξεις.

Εξίσωσε γενόμενα
της μέρας στις σχολές,
μ' αγώνες αλλουνού καιρού
και με ανατροπές.

Κρίμα, κι ειν' άδικο θαρρώ
να ισώνεις και τα δύο,
τη βία για το τσαμπουκά
με το Πολυτεχνείο.

Η αντίσταση στον τύραννο
δεν ήταν καλαμπούρι,
που έγινε στις μέρες μας
χούλιγκαν καναβούρι.

Εντύπωση μου έκανε
που μπλόγκερ που' χει πείρα,
να ξεχωρίσει δεν μπορεί
το στάρι από την ήρα.

Δέρνετε, μάγκες, σπάστε τα
κι όλο κάτι θα μείνει,
ο πιτσιρίκος είν' εδώ
δίκιο για να σας δίνει.

Ό,τι κι αν σπάσετε εσείς
άλλοι θα τα πληρώνουν,
οι κοτζαμπάσηδες, μαθές,
άλλους θε να χρεώνουν.

Το βήμα το επόμενο
θα είναι να σκοτώσουν,
αγώνας πια δεν γίνεται
αθώοι αν δε πληρώσουν.



Τα παραπάνω τα 'γραψα
με πόνο δίχως πάθος
κι ο πιτσιρίκος π' εκτιμώ
έκανε μέγα λάθος.


ΥΓ. σε πεζό.
Προχτές κάποιοι «φασίστες» θυμήθηκαν τον πεσόντα στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος Ηλιάκη και του έκαναν μνημόσυνο, κάτι που δεν αναφέρθηκε από κανέναν μπλόγκερ, εκτός από τη Χρυσή Αυγή. Ας υποθέσουμε επίσης ότι ο Ηλιάκης δεν πέθανε και είναι ζωντανός. Ας θεωρήσουμε επίσης ότι την ώρα που τα «ηρωικά» παιδιά της βίας και της... καλπαρπαγής τον βρίσκουνε μπροστά τους να τους αντιστέκεται. Το ερώτημα που γεννάται είναι τι θα του κάνουνε;
Πάντα υπάρχει μια λυδία λίθος που δίνει το μέτρο να εκτιμηθεί κάθε πράξη και ιδέα καθώς και ο φορέας τους.

Καλή πατρίδα σύντροφοι κάποτε άλλοτε σε μια άλλη χώρα, που ελπίζω ότι δεν θα μισείτε όπως μισείτε αυτήν εδώ που σας γέννησε.

Το άδικον ουκ ευλογείται

Πως γίνεται βρε σύντροφοι
που είστε στον αγώνα
για μια ζωή καλύτερη
και γι ανθρωπιά ακόμα,

να λοιδωρείτε τόσ' ωμά
αρρώστεια, δυστυχία
του δόλιου συνανθρώπου μας
τη μαύρη συγκυρία;

Κι αν η σκληράδα σας αυτή
βγαίνει μετά μανίας,
αυτό σας είν' το όνειρο
ωραίας κοινωνίας;

Μη τάχατες και είσαστε
επάνω στις επάλξεις
όχι απ' αγάπη γι άνθρωπο
αλλά γι αναταράξεις;

Μη τάχατες και πάσχετε
βαθειά μες το μυαλό σας
κι απωθημένα βγάζετε
για το συνάνθρωπό σας;

Προσέχετε, η Νέμεσις
ποτέ δε συγχωράει
και πάντα το αντιγυρνά
σ' όποιονα τη προγκάει.

Δεν είν' αστείο τώρα δα
να παίζεις με αρρώστειες
να κοροϊδεύεις άνθρωπο
που χτύπησαν οι μπόρες.

Κι αν είναι οι ιδέες σας
με τα μυαλά αρόδου,
αφήστε και να λείπουνε
αγώνες της «προόδου».

Κι εσύ μωρέ κλεφτόπουλο...

Κι εσύ ωρέ κλεφτόπουλο,
παιδί του Αλαβάνου,
μωρέ παιδί χαημένο,
παιδί του Αλαβάνου,
γιατί 'σαι μαντρωμένο.

Με πιάσανε που λήστευα
μια τράπεζα στο Γκύζη,
μωρέ παιδί καημένο,
κι είμαι μπαγλαρωμένο,
για μ' έχουν μαντρωμένο.

Γιατί πήγες και λήστεψες
τράπεζα φυλαγμένη,
μωρέ παιδί χαημένο,
που' ταν αμπαρωμένη
και σε 'χουν μαντρωμένο.

Η τράπεζα ήταν αφύλαχτη
σα ξέφραγο αμπέλι,
μωρέ παιδί καημένο,
πρόκληση για το κλέφτη
και μ' έχουν μαντρωμένο.

Εσύ γιατί δεν τον εσκέφτηκες
το δόλιο το γονιό σου,
μωρέ παιδί χαμένο,
που είναι κι αρρωστούλης
που σ' έχουν μαντρωμένο.

Το φάδερ μου δε σκέφτηκα
που 'ναι χαρτί καμμένο,
μωρέ παιδί καημένο,
ούτε τον Αλαβάνο
το κόμμα του το... πλάνο.

Εμείς είμαστε αντάρτικα
παιδιά της Αναρχίας,
μωρέ παιδί καημένο,
παιδιά της φασαρίας
κι ας μ' έχουν μαντρωμένο.

Ας όψετ' ο παλιο-φορτηγατζής
της τάξης μας προδότης,
μωρέ παιδί καημένο,
ο ταξικός προδότης
που μ' έχουν μαντρωμένο.

Μου πήρανε και το ποδήλατο
με πάνω του τα ψώνια,
μωρέ παιδί καημένο,
μου πήραν και τα ψώνια
και μ' έχουν μαντρωμένο.

Κουράγιο κάνε σύντροφε
σε δέκα χρόνια βγαίνεις,
μωρέ παιδί βλαμένο,
σε δέκα χρόνια βγαίνεις
που 'σαι μαλακιασμένο.

Ιπτάμενοι καφέδες και φαύλοι καφενέδες

Είναι ένας παράξενος
που τονε λένε Ρέλλο,
που όλοι οι καναλάρχηδες
του βγάνουν το καπέλο.

Γιατί το κάνουν τώρ' αυτό;
θα αναρωτηθήτε.
- Γιατί είναι τσόγλανοι κι αυτοί,
μη ψάχνετε να βρήτε.

Πήγε ο τύπος ρε παιδιά
κι έριξε τον καφέ του
και λέρωσε τη κουστουμιά
του Βάγγου Βενιζέλου.

Τώρα γιατί το έκανε
ετούτος ο τρελός;
Μήπως γιατί τον έβαλε
ο Γιώργος ο μικρός;

Αυτό ρωτήσανε πολλοί
κι όλοι τον επροβάλαν,
ως απολύτως σίγουροι
πως κάποιοι τον εβάλαν.

Έτσι που πέρασε, που λες,
η τρέλα στα κανάλια,
δοξάζονται οι παλαβοί
που 'χουν τα ίδια χάλια.

Τάχα μου δεν επικροτούν
τη πράξη τη χυδαία,
αλλά πολύ εβόλεψε
και τη γνωστή παρέα.

Άλλαξε κι η Αυριανή,
δεν τους βολεύει πια
και κάποιον έπρεπε να βρουν
να κάνη τη λαδιά

ο «από μηχανής» τρελός
με τον καφέ στο χέρι
να δώση στ' αδιέξοδο
τη λύση όπως ξέρει.

Όμως η κάθε πράξη σας
τρελούς και αν στρατεύει,
δεν οδηγεί στη λύση αυτή
που ο αρχηγός γυρεύει.

Ό,τι κι αν λέτε για ΜουΜουΕ
για στρατευμένους νόες,
η απάντηση σας δόθηκε
με ψήφους φλογοφόρες.

Πάρτε και σεις απόφαση
τώρα που ήρθ' η ώρα,
πως δεν περνά το χρώμα σας
σ' αυτήν εδώ τη χώρα.

Ο «λαουτζίκος» μίλησε
σας τόπε καθαρά,
δε θέλει πια τα λόγια σας
που βγάζουνε σκουριά.

Πηγαίνετε στα σπίτια σας
«με αίμα αγορασμένα»
να λέτε τις ιδέες σας
πολύ μακριά από μένα.

Εγώ «λεβέντες ήρωες»
των «λαϊκών αγώνων»
δεν τα γουστάρω άλλο πια
λόγια των επιγόνων.

Ο ιδρυτής σας πέθανε,
πάρτε το πια χαμπάρι,
με ζόμπι η ζωή δεν προχωρά
δεν τρώμε πια κριθάρι.

Η πράξη σας το έδειξε,
επιάσατε τον πάτο,
κι αν δεν αλλάξετε μυαλά
σας παίρνει και το πιάτο...

Οι ηγέτες κι οι ουρές τους...

Μας ζάλισαν τον έρωτα
μ' αυτές τις αρχηγίες,
που στα κανάλια βγαίνουνε
και λένε παπαρίες.

Άλλοι προδότες βλέπουνε
κι εκδοτική μαφία
και φωνασκούν παράφωνα
κάνοντας φασαρία.

Τον ιδρυτή θυμήθηκαν
και πάλι ν' αναφέρουν,
μόνο που δε θυμήθηκαν
το Κοσκωτά να φέρουν.

Πως γίνεται και μας γυρνούν
ανάποδα τη ζήση
μα, ρε παιδιά, δε βρίσκεται
κανείς να τους... ξυπνήση;

Μπιτ για μαλάκες μας περνούν;
Δε θέλουνε το νέφτι
που θεν τον άχρηστο αρχηγό
να μας τον πουν Ηγέτη;

Βρε σεις, θε να τους πει κανείς,
δε βλέπετε μπροστά σας
που χάσατε στις εκλογές
όλα τα ποσοστά σας;

Δεν είδατε πως από κει
που ήτανε χαμένη
η Νουδουλίτσα στο ψυχρό
τα σώβρακα σας παίρνει;

Τον πάτο τον αγγίξατε
κι ίσως να σας αρέσει
που ο Κωστάκης θέλετε
να σας ξαναβαρέση.

Πηγαίνετε γυρεύοντας
να μείνετε στο ράφι
και όλες οι προσπάθειες
να σας πηγαίνουν στράφι.

Δικαίωμά σας, μάγκες μου,
να θέλετε το Γιώργο
αφεντικό στη πλάτη σας
με το... μεστό του λόγο.

Όμως μη μας προσβάλετε
και για πρωθυπουργό μας
εμείς δεν τονε θέλουμε,
για μαύρο ριζικό μας.

Αν πάλι βάλετε μυαλό
και βγάλετε Βαγγέλη,
μπορεί -ποιός ξέρει- κάποτε
η κάλπη να σας θέλει...

Ως τότε κάτσ'τε φρόνιμα
και μην παραληρείτε,
γιατί ποτέ κυβέρνηση
δεν πρόκειται να δήτε.