Ο κύριος Πρόεδρος

Φίλος μου παρατήρησε
ότι καλά δεν κάνω
ν' αποκαλώ ως Πρόεδρο
τον κύριο Αλαβάνο.

«Την Προεδρία έδωσε
μαζί και όση τσίπα,
στον νεαρό πολιτικό
που τονε λένε Τσίπρα».

Είπε το φιλαράκι μου
μ' ένα κρυφό γελάκι,
όμως το μάτι σπίθιζε
σα να τανε γεράκι.

Δεν τονε παρεξήγησα,
γνωστός κι ως «Μεταξάς»
ήτανε πάντα οπαδός
της άκρας δεξιάς.
(Εμ υπάρχουν κι αυτοί, πως να το κάνουμε)

Χωρίς πολλές περιστροφές,
μια και πολλά ξεχνιούνται,
εξήγησα πως είθισται
οι τίτλοι να τηρούνται.

«Οι ισόβιοι τίτλοι ειν' τέσσερεις
σαν άκουσμα καμπάνας:
Του δικηγόρου, του γιατρού,
προέδρου και πουτάνας».

Άλλωστε είναι εύκολο
ώστε να μη ξεχνιέται,
ο τίτλος που επίσημα
για μια ζωή φοριέται.

Αν γύρω σας κοιτάξετε
θα δήτε χωρίς κόπο,
ποιοί είναι για ισόβια
σ' αυτόν εδώ τον τόπο.

Πως γίνατ' έτσι, παιδιά;

* * *
«Το βήμα το επόμενο
θα είναι να σκοτώσουν,
αγώνας πια δεν γίνεται
αθώοι αν δε πληρώσουν»

* * *

Νομίζω ότι έγινα,
χωρίς και να το θέλω
μάντης κακών στο τόπο μας,
σ' ετούτο το μπουρδέλο.

H «Πρόοδος» εχτύπησε
του μιστερ Αλαβάνου
δυο μεροκαματιάρηδες
στη Σαλονίκη επάνου.

Και τόση έχει συνείδηση
ο Πρόεδρος, μα τόση,
που μια κουβέντα ανθρωπιάς
δεν βρήκε να αρθρώσει !

Δυο φύλακες ταλαίπωροι
πληρώσανε τη λέζα,
και πάλι τύχη είχανε
που δεν εμείναν τέζα.

Το μαύρο άσπρο έκανε
ο μιστερ μεσ' τη γυάλα,
που 'μεις τον περιμέναμε
να μας ειπεί για άλλα.

Να μας ειπή για ανθρωπιά
για τους καημένους ξένους,
που τόσο υποφέρουνε
στο τόπο αυτό του μένους.

Να μας ειπή γι ανθρωπισμούς
και για τους φασισμούς,
τη ώρα που «λεβέντες» του
χτυπάνε τους φτωχούς.

Και μη μου πείτε τώρα δα
ότι καιροσκοπώ
και πως οι «ιδεολόγοι» του
έχουν καλό σκοπό.

Και να προσέχουμε καλά
μη πούμε «ταραξίες»
και μας οικτίρει λέγοντας
πως μείναμ' απ' αξίες.

Θα σας ρωτήσω φίλοι μου
και πείτε μου αλήθεια,
γιατί το πράγμα έμεινε
και καίει μες στα στήθεια

Να είναι άσχετος αυτός
με κείνα τα αλητάκια
που χτύπησαν ως θάνατο
τα δύο φτωχαδάκια;

Αλέκο μου μεγάλωσες
μες στο πολύ το χρήμα,
γι αυτό σου είν' αδύνατο
να ξεχωρίσεις κρίμα.

Όπως και νάχει Πρόεδρε
δεν ξέρεις άλλο τι
απ' το να κάνεις τ' όνειρο
μικροπολιτική.

Το κόμμα σου εξέθεσες
με τις ακραίες τάσεις,
αφού το άδικο δε θες
να το καταδικάσεις.

Δεν έχεις πλέον τίποτα
στο κόσμο να προσφέρεις,
άλλο από την κάλυψη
φονιάδων που παρέχεις.

Αφού αρνείσαι το καλό
να πεις και να το πράξεις,
δεν σου αξίζει σ' έδρανο
του βουλευτού να κάτσεις.

Γι αυτό σου λέω Πρόεδρε
γρήγορα παραιτήσου
και γύρισε στο σπίτι σου
ήσυχα και κοιμήσου.

Πάρε τα λεφτουδάκια σου
και τράβα στη Χαβάη,
και άφησε τον Έλληνα
τα ζόρια να τραβάει.

Έτσι κι αλλιώς στη χώρα μας
να δώσεις δε μπορείς,
αφού τη βία διάλεξες
για να συμμεριστείς.

Και τη δημοκρατία μας
στο στόμα σου μη παίρνεις,
γιατί σαν Παπαδόπουλος
κι εσύ θα τη μιαίνεις.

Δέρνετε, δέρνετε όλο κάτι θα μείνει

Τον πρύτανη τον δείρανε
κι αυτός κατέπεσ' άπνους,
ενίκησε το κίνημα,
τους ήρωές σας νάτους.

Το 'πε κι ο πιτσιρίκος μας
μέσα απ' αντιφάσεις,
έτσι γινήκαν Μάηδες
κι άλλες αναταράξεις.

Εξίσωσε γενόμενα
της μέρας στις σχολές,
μ' αγώνες αλλουνού καιρού
και με ανατροπές.

Κρίμα, κι ειν' άδικο θαρρώ
να ισώνεις και τα δύο,
τη βία για το τσαμπουκά
με το Πολυτεχνείο.

Η αντίσταση στον τύραννο
δεν ήταν καλαμπούρι,
που έγινε στις μέρες μας
χούλιγκαν καναβούρι.

Εντύπωση μου έκανε
που μπλόγκερ που' χει πείρα,
να ξεχωρίσει δεν μπορεί
το στάρι από την ήρα.

Δέρνετε, μάγκες, σπάστε τα
κι όλο κάτι θα μείνει,
ο πιτσιρίκος είν' εδώ
δίκιο για να σας δίνει.

Ό,τι κι αν σπάσετε εσείς
άλλοι θα τα πληρώνουν,
οι κοτζαμπάσηδες, μαθές,
άλλους θε να χρεώνουν.

Το βήμα το επόμενο
θα είναι να σκοτώσουν,
αγώνας πια δεν γίνεται
αθώοι αν δε πληρώσουν.



Τα παραπάνω τα 'γραψα
με πόνο δίχως πάθος
κι ο πιτσιρίκος π' εκτιμώ
έκανε μέγα λάθος.


ΥΓ. σε πεζό.
Προχτές κάποιοι «φασίστες» θυμήθηκαν τον πεσόντα στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος Ηλιάκη και του έκαναν μνημόσυνο, κάτι που δεν αναφέρθηκε από κανέναν μπλόγκερ, εκτός από τη Χρυσή Αυγή. Ας υποθέσουμε επίσης ότι ο Ηλιάκης δεν πέθανε και είναι ζωντανός. Ας θεωρήσουμε επίσης ότι την ώρα που τα «ηρωικά» παιδιά της βίας και της... καλπαρπαγής τον βρίσκουνε μπροστά τους να τους αντιστέκεται. Το ερώτημα που γεννάται είναι τι θα του κάνουνε;
Πάντα υπάρχει μια λυδία λίθος που δίνει το μέτρο να εκτιμηθεί κάθε πράξη και ιδέα καθώς και ο φορέας τους.

Καλή πατρίδα σύντροφοι κάποτε άλλοτε σε μια άλλη χώρα, που ελπίζω ότι δεν θα μισείτε όπως μισείτε αυτήν εδώ που σας γέννησε.

Το άδικον ουκ ευλογείται

Πως γίνεται βρε σύντροφοι
που είστε στον αγώνα
για μια ζωή καλύτερη
και γι ανθρωπιά ακόμα,

να λοιδωρείτε τόσ' ωμά
αρρώστεια, δυστυχία
του δόλιου συνανθρώπου μας
τη μαύρη συγκυρία;

Κι αν η σκληράδα σας αυτή
βγαίνει μετά μανίας,
αυτό σας είν' το όνειρο
ωραίας κοινωνίας;

Μη τάχατες και είσαστε
επάνω στις επάλξεις
όχι απ' αγάπη γι άνθρωπο
αλλά γι αναταράξεις;

Μη τάχατες και πάσχετε
βαθειά μες το μυαλό σας
κι απωθημένα βγάζετε
για το συνάνθρωπό σας;

Προσέχετε, η Νέμεσις
ποτέ δε συγχωράει
και πάντα το αντιγυρνά
σ' όποιονα τη προγκάει.

Δεν είν' αστείο τώρα δα
να παίζεις με αρρώστειες
να κοροϊδεύεις άνθρωπο
που χτύπησαν οι μπόρες.

Κι αν είναι οι ιδέες σας
με τα μυαλά αρόδου,
αφήστε και να λείπουνε
αγώνες της «προόδου».